مقایسه تأثیر امولینت و هلیوتراپی در تسکین خارش بیماران همودیالیزی

چکیده زمینه و هدف: خارش مهمترین نشانه پوستی در بیماران اورمیک می‌باشد. در این زمینه از درمانهای متعددی از قبیل امولینت، تعدیل متابولیسم کلسیم، فسفر، کاهش غلظت پاراتورمون سرم، آنتی‌هیستامین‌ها، شارکول، کتوتیفن، اریتروپویتین و اشعه ماورای بنفش استفاده شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر امولینت و هلیوتراپی در تسکین خارش بیماران همودیالیزی انجام شد. روش تحقیق: این مطالعه تجربی به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد. ۲۵ بیمار بزرگسال مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که حداقل ۲ ماه تحت همودیالیز بودند و از خارش ژنرالیزه رنج می‌بردند و در ضمن مبتلا به مشکلات پوستی و داخلی دیگر نبودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بر اساس تقسیم‌بندی Hattori، از نظر کیفیت خارش به سه گروه الف، ب و ج و از نظر شدّت خارش به پنج گروه از صفر تا 4 تقسیم‌بندی شدند. هیچ‌کدام از بیماران منعی برای هلیوتراپی نداشتند. ابتدا بیماران ٨ هفته تحت درمان با امولینت و پس از 2 ماه استراحت به مدت ٨ هفته تحت درمان با آفتاب قرار گرفتند. قبل و بعد از هر دو نوع درمان مقادیر هموگلوبین، کلسیم و فسفر سرم و شدّت خارش مورد سنجش و بررسی مقایسه‌ای قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و آزمونهای Wilcoxen و McNemar در سطح معنی‌داری 05/0P تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: بین مقادیر کلسیم و فسفر خون و شدّت خارش قبل و بعد از درمان با امولینت تفاوت معنی‌داری وجود نداشت ولی بین مقادیر فوق قبل و بعد از درمان با هلیوتراپی تفاوت معنی‌دار وجود داشت (به ترتیب 001/0P